Pioruny, skupiska nieszczęść i dziwne losy... czyli dlaczego tak długo mnie tutaj nie było :)

Pioruny, skupiska nieszczęść i dziwne losy... czyli dlaczego tak długo mnie tutaj nie było :)

Dziwnie zakończył się dla mnie ten rok. Z prawdziwymi wyładowaniami.
Nie złożyłam Wam nawet życzeń świątecznych, bo nie byłam w stanie, co niniejszym z serca naprawiam.

Niech nadchodzący rok będzie pełen spokoju, szczęścia i spełnionych marzeń. Żebyście byli zdrowi, te słowa wypowiadam ze szczególnym skupieniem, przekonałam się bowiem, jak łatwo i szybko można się znaleźć w innym świecie, gdzie człowiek nie jest w stanie poruszyć ręką i wykonać najprostszych czynności. Doceniajmy dobro, które nas otacza i to, jak wiele codziennie mamy i możemy :)

W ciągu ostatnich dwóch tygodni spotkało mnie sporo ciężkich przeżyć. Jak niektórzy z Was już wiedzą, niespodzianie dopadła mnie choroba. Taka z tych podstępnych, które nie dają absolutnie żadnych objawów, by potem powalić człowieka w jednej chwili. Byłam w szpitalu, przeszłam operację, choroba została pokonana, jestem już zdrowa, ale kosztem bólu, którego długo nie zapomnę. Cztery porody to przy tym spacer po letniej łące.

Już wszystko jest w porządku. Śpię, chodzę, wstaję samodzielnie i nawet mogę usiąść do komputera. Na nowo cieszę się tymi wszystkimi nowo odzyskanymi darami. Było ciężko. Na dodatek jakby mało było kłopotów zdrowotnych, jeszcze jednego dnia zgubiłam telefon - kto nie przeżył, nie przypuszcza, co to oznacza, zwłaszcza daleko od domu i w czasie choroby. A także zalałam laptop, pakując się pospiesznie do szpitala i jest do wyrzucenia. straciłam moje narzędzie pracy. Na szczęście mąż odzyskał dane, w tym najnowszą książkę, która dzięki temu szczęśliwie powędrowała na zapowiedzi, gdzie cieszy się Waszą ogromną sympatią i rekordowo szybuje po listach. Za co jak zawsze, ale w tym trudnym czasie jeszcze bardziej  serdecznie Wam dziękuję.

Jest już dostępna:http://www.empik.com/swiatlo-o-poranku-mirek-krystyna,p1180560883,ksiazka-p
W tym ciężkim czasie było wiele jasnych stron. Odzyskałam zdrowie. Uczciwy znalazca odesłał mi telefon, a laptop i tak był stary. Mnóstwo osób pisało do mnie w Warszawie, gdzie utknęłam, z propozycją pomocy, z pytaniami, chęcią opieki i dobrym słowem. Odezwali się wszyscy przyjaciele. Bardzo to było cenne. Wydawnictwo Edipresse otoczyło mnie troskliwą opieką. Przeorganizowaliśmy plan wydawniczy. Ekipa wydawnictwa Filia również wsparła mnie ze zrozumieniem i serdecznością, za co jestem niezwykle wdzięczna.
Po raz kolejny przekonałam się o sile rodziny, która w tej trudnej sytuacji działała jak zgrany zespół. A nie było to łatwe, kiedy w domu małe dziecko, skomplikowany układ rozlicznych obowiązków w pracy, szkole, przedświątecznym gorącym okresie, a mama choruje, jest w szpitalu i wymaga stałej opieki. Mój mąż był przez dwa tygodnie mama i tatą w jednym. Dziewczynki przygotowały święta. Niczego nie zabrakło, dekorowały z braciszkiem pierniczki, żeby było mu przyjemnie, lepiły pierogi i dbały o ducha świąt. Śpiewaliśmy kolędy i było pięknie, choć wszystko naprawdę w stanie kryzysowym i na ostatnią chwilę. Choinkę mąż zdobył w Wigilię późnym popołudniem. Trzy dni wcześniej wróciłam do domu, ledwo się trzymając na nogach. W najgorszym momencie wsparła nas niezawodna babcia. Było trudno.
Ale był to piękny dobry czas.
Wracam do pracy. Powoli. To nowe dla mnie słowo będzie mi jeszcze towarzyszyć przez kilka miesięcy. Ale jestem silniejsza. Te przeżycia wiele mnie nauczyły.  Ściskam Was bardzo serdecznie :) Dobrego wieczoru :)
zdj. Dariusz Kołakowski