Powrót do realnego świata

Od dwóch tygodni przebywam w innej rzeczywistości. U mnie wciąż są Walentynki, u was już marzec. W ciągu tych trudnych dni przebyłam długą drogę przez izbę przyjęć, porodówkę, oddział patologii ciąży, salę operacyjną, oddział położniczy i oddział noworodków krakowskiego szpitala Ujastek, na każdym etapie spotykając się z życzliwą, profesjonalną opieką i troską, które wraz z modlitwą bliskich, wsparciem rodziny oraz profesjonalizmem lekarza prowadzącego dr Leszka Juszczyka - ordynatora szpitala, doprowadziły nas w czwartek do momentu, że mogliśmy wrócić do domu ze ślicznym, zdrowym dzieckiem w ramionach.
To chłopczyk, ma na imię Adaś i czuje się doskonale. Ja znacznie gorzej, ale każdy dzień przynosi poprawę. Tym samym powoli wracam do rzeczywistości i świata, w którym tyle się przez ten czas działo.
Dziękuję wszystkim za wiadomości ( na wszystkie powoli odpiszę ) życzliwość i ciepłe myśli. Pozdrawiam ciepło w przerwach między kolejnymi karmieniami oraz nadrabianiem dwutygodniowych zaległości w kontaktach z córkami.
Kolejne pomysły będą czekać na realizację, a ja po tym ciężkim czasie jestem jeszcze bardziej zmotywowana do pracy. Tam w szpitalu, w trudnych chwilach, kobiety nie czytały ciężkich dzieł o wojnie, gwałtach i językowych zawiłościach. Kiedy, wbrew trudnej rzeczywistości, musisz myśleć pozytywnie, potrzebne jest wsparcie w postaci literatury optymistycznej, dającej siłę, pełnej ciepła i wiary, że będzie lepiej (bo będzie :).
To krótki głos, bo na długi nie mam siły, w sprawie toczących się dyskusji o literaturze kobiecej. Jest ważna, jest potrzebna, ma znaczącą funkcję do spełnienia. Cieszę się, że mogę pracować właśnie w tej dziedzinie. Życzę polskim pisarkom niegasnącej weny, coraz lepszych książek i dużo sił.