Mama

Choć oficjalna premiera Pojedynku uczuć dopiero jutro, już wiadomo, że zmagania głównej bohaterki, Majki, mocno poruszają pierwszych odbiorców. Wprawdzie historia jest fikcyjna i większość z nas nie staje wobec tak dramatycznych wyborów, ale opisane w książce emocje są dobrze znane prawie każdej kobiecie.

Bo samotne macierzyństwo nie ma nic wspólnego ze stanem cywilnym. Można mieć męża, stałego partnera, wielu ludzi wokół siebie i być, bardzo często lub czasami, samotną mamą. Na przykład kiedy mąż wieczyście i wiekuiście jest w pracy. Nie zawsze dlatego, że lubi. Czasem po prostu nie ma wyjścia, ponieważ warunki rynkowe zmuszają do zostawania po godzinach nie tylko kobiety takie jak Maja, ale przede wszystkim mężczyzn, w tym także świeżo upieczonych ojców. Wielu mężów wyjeżdża za granicę lub pracuje daleko, bywają też tacy, którzy jak sami  się określają ,,są jeszcze za młodzi i niedojrzali na gniazdowanie” Wielokrotnie słyszałam te słowa, wypowiadane przez ponad czterdziestoletnich mężczyzn, którzy zdążyli już przytyć i wyłysieć, ale dojrzeć nie.

Różne są przyczyny, dla których kobieta musi się zmagać z codziennością samotnie, bywa, że sama tworzy taką sytuację, nie dopuszczając do siebie nikogo, w przekonaniu, że ona wie najlepiej. A potem płacze, gdy zniechęcone otoczenie rzeczywiście ją zostawia. Ale to rzadkie przypadki. Najczęściej kobieta jest postawiona wobec trudnej sytuacji i musi sobie radzić. Można by sagę w trzydziestu tomach napisać o tym, jakich niebywałych i karkołomnych kombinacji dokonują mamy, by sprostać wyzwaniu. W zdecydowanej większości przypadków świetnie sobie radzą. Bo macierzyństwo jest źródłem wielkiej siły.

Jeśli jakaś kobieta właśnie teraz czuje, że to historia dokładnie o niej i potykając się ze zmęczenia, myśli, że już dłużej nie da rady, jest dla niej dobra wiadomość. Prawdziwa, przetestowana na mojej własnej skórze i zaobserwowana u wielu innych. Samotne macierzyństwo zawsze się kończy, jego kres jest pewny jak mało co na tym świecie. Nie dlatego, że mężczyzna zmienia się, dojrzewa, rzuca pracę czy doznaje objawienia – choć i tak często bywa- ale dlatego, że dziecko dorasta. Opcję dorastania dzieci mają wpisaną w geny i ona naprawdę sprawnie działa. Choćbyś miała ścianę gryźć i zużyć wagon spinaczy biurowych do podtrzymywania opadających ze zmęczenia powiek, nie przegap tego momentu. Bo oto nagle po kilku latach zmagań budzisz się w domu, w którym już nie jesteś sama. Są dzieci. Porozmawiają, pomogą, przyniosą herbatkę, pokrzepią cię dobrym słowem (np. mamo, wykasuj tę scenę, jest banalna do bóluJ) i wtedy wiesz, że nigdy już nie będziesz sama. Czasem sporo kosztowało, czasem bolało, ale stworzyłaś i zbudowałaś coś pięknego. Prawdziwą relację z własnym dzieckiem.